Teaching is a special profession for me where I can learn something new from that person at the same time while teaching something to a person. It is a profession that sometimes requires being a sister ,mother,brother that the child can not have. It is my childhood profession…
It was my first year of my teaching ,I was sent from the primary school department of institution I was into the secondary school department due to need. However I wasn’t happy with this situation in my mind in those years. Then I realized that the important thing is not where you are but how much benefit you can provide and how much trace you can leave in someone’s life.In those years I had a new class to take care of,and as the time progressed we got used to each other . However I have a student who initially didn’t want me or to come school and she was constantly crying every time she came.While I don’t know what to do as the time passed I was able to connect her to myself and the school with my love and attention.I was a supporter for every problem and I was trying to make her believe that she could achieved something by lovingly supporting her in every issue.It hasn’t been easy .she gets bad grades in exams and trials , gets depressed as if she was living in a space but later on my love, care and support made her believe she could achieved anything I believed in her more than she did when no one else believed her . At last she believed that she could make it. Years later when we met in a bookstore, she told met that she had won a science high school and then graduated with a good grade .she said she achieved this with my support . this event made me happy . this moment was indelible memories of my profession.
ÖĞRETMENLİK HAYATIMDAKİ SİLİNMEYEN HATIRALAR
Öğretmenlik bir kişiye bir şey öğretirken aynı zamanda da o kişiden her an yeni şeyler öğrenebileceğim özel bir meslek benim için bazen çocukla çocuk olmayı gerektiren bazen de çocuğun sahip olamadığı ablası, annesi ,kardeşi olmayı gerektiren bir meslek. Çocukluğumun mesleği…
Öğretmenliğimin ilk yıllarıydı. Bulunduğum kurumun ilkokul bölümünden ortaokul bölümüne gönderilmiştim ihtiyaç olması nedeniyle. Ancak o yıllardaki aklımla bu durumdan hiçte hoşnut değildim başlarda ama sonra anladım ki önemli olan bulunduğun yer değil kime ne kadar fayda sağlayabildiğin kimin hayatında nekadar iz bırakabildiğimmiş. O yıllarda ilgilenmem gereken yeni bir sınıfım olmuş ve zaman ilerledikçe birbirimize çok alışmıştık. Ancak bir öğrenim vardı ki başlangıçta ne beni nede okula gelmeyi istiyordu. Her okula gelişinde ağlıyordu. Başlarda ne yapacağımı bilemez bir haldeyken zaman geçtikçe ona sevgim ve ilgimle hem okula hem kendime bağlayabilmiştim. Her sıkıntısında destekçisi oluyor, her konuda onu severek destekleyerek bir şeyler başarabileceğine inandırmaya çalışıyordum. Başlangıçta hiç kolay olmadı, sınavlarda ve denemelerde düşük notlat alıyor ve morali bozuluyordu. Sanki bir boşlukta yaşıyor gibiydi. Ama sonra sevgim,ilgim ve desteğim onun bir şeyler başarabileceğine inanmasını sağladı. Kimse ona inanmazken ben ona ondan çok inanıyordum ve sonunda oda bunu anladı be başardı. Yıllar sonra bir kitapçıda karşılaştığımızda fen lisesini kazandığını ve bunun benim desteğimle olduğunu söyledi. Bu beni çok mutlu etti ve bu anı benim mesleğimin unutulmaz anıları arasına kazınmıştı.
