When the young woman saw what was coming from the window, her heart began to beat fast. Here the doorbell was ringing. She stood up but leaned forward not towards the door , but towards her baby, who was wrapped in a blanked on the couch. She took him in her arms and hugged him tightly. The guests had already come in. The young woman was not alone at home. Her husband and mother were also at home. Her husband opened the door and invited the guests to the living room. It was snowing flakily outside. Her husband was calling the guests, who were frozen from the cold, to the stove. The weather outside showed minus degrees, but the air in the room was still cold despite the stove being on. The young woman didn’t want to make eye contact with the guests, but she said ’welcome’ in a weak voice. The middle aged guest smiled and turned towards the young woman. Her eyes were on the baby she was holding in her lap. She said to the young woman ‘Good luck with your baby’. The young woman didn’t said anything, she couldn’t say anything. The old woman, on the other hand, was immersed in conversation with the guests who were so affectionate. The young woman laid her sleeping baby on her lap on the sofa. After a while, the baby woke up and started to cry. The young woman and the middle aged woman, the guest, made eye contact. The guest woman said to the young woman, ’Your baby is crying, won’t you shut up him?’ her eyes filled with tears. Both woman remained motionless. The young woman’s mother broke the silence. She stood up, took the baby in her arms and handed it to the middle aged guest. The woman held out her hands and took the baby. The baby remained silent. The woman was crying. The young woman was left the room crying. When she returned, the room was empty. The guests had already left. She was sobbing. Her eyes fell on a single bootie right next to the sofa. It must have fallen from he baby sleeping in the blanket when the guests left. The door of the room opened. It was her husband and mother who entered. When he saw the young woman crying, did he console her by saying ’Why are you crying? Wasn’t this a promise made before the baby was even born?I also respected your word. As a father, I don’t even speak out. It isn’t known whether he was reproached or not. Yes, as you understand, the baby was given for adoption.
During her husbands speech, the young woman went back to the old days, the moment of her promise.
In those years, the young woman, who was only sixteen or seventeen years old, often went to her uncle’s farm, which had a house with a garden. She was a very cheerful and chirpy young girl. However, her uncle and aunt didn’t have any children. She couldn’t comfort her. Her aunt was crying all the time. At home, in the neighbor’s house, in the garden…She says, ’I want to have a baby, ’ and she was crying inside. But it was impossible? Her cries wew getting more and more. A smile appeared on her aunt’s face for the first time. She said, ’You made me laugh Godly. ’She laughed. Then she was moved again. ’I will’ she repeated.
Days followed weeks, weeks, months, years. The young girl was married now. Moreover, they had three children of all ages. A few years later, she learned that she was pregnant again. In fact, she was barely coping with three children . But day by day, she started to warm up to her baby in her womb. His kicks and turnings tied her to herself. However her aunt learned that she was pregnant. Moreover, she still didn’t have a baby yet. He couldn’t miss this opportunity. And she brıught up the subject.
She remembered the promise she had made in the past. The young woman had long regretted her promise. But it was a promise. Moreover, she knew how well her uncle and aunt that day. She jumped jumped, lifted heavy things. But the baby was so clinging to life. Before she was asked, decisions were made for him. He was born into such a mess on a snowy winter day.
For a moment the young woman was stripped of her memories with her mother’s voice saying ‘Dinner is ready’. She wiped the tears from her eyes. She went to the sink to wash her hands and face. She looked in the mirror with her wet, tired eyes. She said to herself, “I won’t cry anymore. I know they’ll take care of him. Our houses are very close to each other. I’ll be able to see him often.”
It really was. He was almost running away to play with his cousins at every opportunity. Yes, we can say he was running away. Because his new mother, who was disturbed by this situation didn’t want him to see them often. Because there was always a fear in him. What if one day he learned the truth and chose them. . They even moved their house because of this. Although the young woman was very upset about this situation, she now accepted the situation. Her little baby was a young boy at the age of fourteen. Everything had worked out. The young man loved his family very much. His parents were trembling over their sons. His days were passing with joy.
One day, while chatting with his friends in he garden, one of the children said, ’You are adopted, they are not your real parents. ’The young man was confused about what to do and grabbed the boy who said that word. ’What are you saying? What are you talking about?’ He was almost blindfolded. His friend was trying to get himself from the young man’s hands by sayingi’ Ask your mother then. ’
The young man quickly went home. ’Mother!M other’ he shouted. His mother rushed from the kitchen to the room in a hurry. He asked hastily, ’What hapened son, why are you yelling like that? Are you okay? ’He came home in anger, but at that moment he didn’t dare to ask such a question. Turning to his mother. He said:
-‘Mom come and sit here!, pointing to the seat next to him.
-The woman was looking at her son with anxious eyes.
-‘Mother! I have a question I want to ask you, but promise to tell the truth. ’
His mother shivered. She could guess what her son would ask. She hid it from his son for years. She hadn’t birth him, but he was a part of her soul. She and her husband made such a decision because they didn’t want him to be upset. But secrets certainly had a feature to come to light one day. That day had come. She waited for her son to speak, with the pain inside her.
-Mom, the kids said outside, you weren’t my real parent. Is this true?
Tears were flowing from his mother’s eyes. She couldn’t speak for a while, just staring ahead.
-‘So you learned. We would like you to hear from us, but we didn’t dare. We were afraid we would break your little heart’ she said.
The young man biting his lips, clenching his fist. ’So who?’ he asked. She understood what he was saying. She was able to say, ’Wait for tomorrow. ’The young man’s world was dissappeared. In fact, he wanted his mother to say ‘Who is making up such nonsense?’ He didn’t come home until late that evening. ’A comforted childhood, ’he said to himself. He wept a lot. It was as if he was breaking inside. He felt sorry for himself.
It was late. With mixed feelings, his parents came to the place where he knew the house. He entered to his room. He thought about what he was going through until the morning. Should he leave the house? Who were his parents? Why was he given up for adoption? Was he an unwanted child? Was he not worthy of love? Who was guilty? Should he look for the guilty? How would life go on from now on? Ahh! Thinking that his head is going to explode. He had better wait for tomorrow. He was lost in thought again.
It was morning. There was a deep silence at the breakfast table. Mother, father and young boy. His mother was quiet. “My dear, soon our guests will come”, she said. She hoped you would like to meet. The boy didn’t give an answer. He got up from the table saying “Enjoy your meal”. He went to his room. Was he excited? Was he curious about his family? He couldn’t believe what he was going through. He wanted it to be a dream. Is there a noise outside? No, it sounds like a lot of people. While I was wondering if they had come, his mother knocked on the door. He said, ‘Son, we are waiting for you. We have guests. ‘ Let him see? His uncle, aunt and cousins are sitting next to each other. His aunt is crying. His mother approached him. He put his hand on his son’s shoulder. He was crying too. He said, ‘Here is your mother, father and siblings. ‘ And then they introduced themselves. His real mother told the whole thing. His current mother also approved. They said, ‘We gave you not because we didn’t want you, but because we promised. You are their soul too. You are our only son. We love you very much. The young man rolled his eyes. They were all crying. While everyone was waiting for him to ask for an account, he said, “Okay, don’t cry anymore. It happened. And you know, while someone could find a family, I had two families. Moreover, I was not alone.” he said. I also had brothers and sisters. Everyone looked at the young man with confused tearful eyes. Everything was discussed that dayand that issue was never brought up again.
ZOR GÜN
Genç kadın pencereden gelenleri görünce kalbi hızlı hızlı atmaya başladı.İşte kapının zili de çalıyordu.Ayağa kalktı ama kapıya doğru değil kanepenin üzerinde battaniyeye sarılmış bebeğine doğru öneldi.Kucağına aldı,sıkı sıkı sarıldı.
Misafirler o ara içeri girmişlerdi bile.Genç kadın yalnız değildi evde.Eşi ve annesi de evdeydi.Kapıyı eşi açmış,misafirleri salona davet etmişti.Dışarıda lapa lapa kar yağıyordu.Eşi, soğuktan donmuş olan misafirleri sobanın yanına çağırıyordu.Dışarıdaki hava eksi dereceyi gösteriyordu,ama odadaki hava sobanın yanmasına rağmen hala soğuktu.Genç kadın misafirlerle göz göze gelmek istemiyordu ama cılız bir sesle ‘hoş geldiniz’ dedi.
Misafir kadınlardan orta yaştaki olan tebessüm ederek genç kadına doğru yöneldi.Gözü kucağında tuttuğu bebekteydi,Genç kadına ‘gözün aydın ’dedi.Genç kadın bir şey demedi,diyemedi.O da bilmiyordu aydınlık mı,karanlık mı?Karışık duygular içindeydi.Genç kadının annesi olan yaşlı kadın ise olanca sevecenliğini takınmış misafirlerle sohbete dalmıştı.
Genç kadın kucağında uyuyan bebeğini kanepenin üzerine yatırdı.Bir zaman sonra bebek uyandı,ağlamaya başladı.Genç kadın ve misafir olan orta yaşlı kadın göz göze geldiler.Misafir kadın,genç kadına ‘Bebeğin ağlıyor, susturmayacak mısın?’dedi.Genç kadın ‘O senin bebeğin artık’ diyebildi gözleri dolarak.İki kadın da hiç kıpırdamadan kalakaldılar.Sessizliği genç kadının annesi bozdu.Ayağa kalktı,bebeği kucağına aldı ve misafir olan orta yaştaki kadına uzattı.Kadın ellerini uzatarak bebeği aldı.Bebek susmuştu.Bu defa da misafir olan orta yaştaki kadın ağlıyordu.Genç kadın ağlayarak odadan çıktı.Geri döndüğünde oda boştu.Misafirler çoktan gitmişlerdi.
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Gözü kanepenin hemen yanında duran tek bir patiğe ilişti.Misafirler gittiğinde battaniyenin içinde uyuyan bebekten düşmüş olmalıydı.Genç kadın patiği aldı kokladı kokladı.Göz yaşlarını artık içine akıtıyordu.
Odanın kapısı açıldı.İçeri giren eşi ve annesiydi.Genç kadını ağlar bir şekilde görünce ‘Neden ağlıyorsun?Bu bebek daha doğmadan önce verilmiş bir söz değil miydi?Ben de senin bu sözüne saygı duydum.Baba olarak sesimi dahi çıkarmıyorum’ diyerek teselli mi etti yoksa serzenişte mi bulundu bilinmez.Evet sizin de anladığınız üzere bebek evlatlık verilmişti.
Genç kadın eşinin konuşması sırasında taa eskilere;vermiş olduğu sözün anına gitti.
O yıllarda daha on altı,on yedi yaşlarında olan genç kadın sık sık bahçeli evleri olan dayısının çiftliğine gidiyordu.Çok neşeli,cıvıl cıvıl bir genç kızdı.Ne var ki dayısının ve yengesinin hiç çocukları olmuyordu.Dayısı bu durumu kabullenmişti artık.Ancak eşini bir türlü teselli edemiyordu.Yengesi sürekli ağlıyordu.Evde,komşuda,bahçede… ‘Bir bebeğim olsun istiyorum’ diyor, için için ağlıyordu.Bu durumuna çok üzülen genç kız ‘Yengecim her geldiğimde seni böyle ağlarken görüyorum.Üzülmesen artık ne olur?’ diyerek teselli etmeye çalışıyordu.Lakin ne mümkün?Ağlamaları daha da çoğalıyordu.Dayısı eşinin hasta olup yataklara düşeceğinden korkuyordu.Bir gün bahçede otururlarken yengesi yine iç çekip ağlamaya başladı.İçi parçalanan genç kız ‘Yengecim eğer bir gün evlenirsem ve çocuklarım olursa bir tanesini sana vereceğim.Ağlama artık’ dedi.Yengesinin yüzünde ilk kez tebessüm belirdi.’İlahi güldürdün beni’ dedi.’Sen daha çok gençsin.Üstelik daha evli bile değilsin.Daha büyüyeceksin,evleneceksin,çocukların olacak da bir tanesini de bana mı vereceksin’ diye güldü.Sonra tekrar duygulandı.Bu tesellisi için de teşekkür etti.’Ama ben senin evlenmeni bekleyemem’ dedi.Genç kız ‘Olsun,eğer o gün gelir de senin bebeğin olmazsa sözüm söz ben vereceğim’ diye yineledi.
Günler haftaları,haftalar ayları,aylar yılları kovaladı.Genç kız evlenmişti artık.Üstelik üç tane de boy boy çocukları olmuştu.Birkaç yıl sonra tekrar hamile olduğunu öğrendi.Aslında üç çocukla anca başa çıkıyordu.’Nereden çıktı şimdi bu bebek’ diye içinden geçirdi.Fakat gün geçtikçe karnındaki bebeğine ısınmaya başladı.Tekmeleri,dönmeleri onu kendine bağlıyordu.Ne var ki yengesi onun hamile olduğunu öğrendi.Üstelik kendisinin hala bir bebeği yoktu.Bir gün genç kadının evine misafirliğe gitti.Maksadı, konuyu açmaktı.Utana,sıkıla da olsa konuyu açtı.Bir an önce bebek hasretini gidermek istiyordu.Bu fırsatı kaçıramazdı.Ve konuyu açtı.
Geçmişte vermiş olduğu sözü hatırlattı. Genç kadın vermiş olduğu sözden pişmanlık duyalı çok olmuştu aslında.Ama söz sözdü.Üstelik dayısı ve yengesinin bu yavrucağa ne kadar da güzel bakacaklarını biliyordu.O gün yengesine bir şey demedi.Sonraki günlerde bebeğin düşmesi için birçok şey denedi.Atladı, zıpladı,ağır şeyler kaldırdı.Ama bebek öyle tutunmuştu ki hayata.Kendine daha sorulmadan onun yerine kararlar verilmişti.İşte böyle bir karmaşanın içine doğmuştu karlı bir kış günü bebecik.
Genç kadın ‘Yemek hazır’ diyen annesinin sesiyle geçmişteki anılardan sıyrılmıştı bir an. Gözlerindeki yaşı sildi.Elini, yüzünü yıkamak için lavaboya geçti.Aynaya baktı ıslak,yorgun gözleriyle.Kendi kendine ‘Artık ağlamayacağım.Dayıma baba,yengeme anne diyecek.Bebeğime çok iyi bakacaklar biliyorum.Hem birbirimize de çok yakınız.Sık sık onu görebileceğim.Yengem de söz veri her fırsatta bana getirecekti.
Öyle de oldu gerçekten.Bebek her iki ailenin arasında mutlu mutlu büyüyordu.Gerçek annesine yenge,gerçek babasına amca diyordu.Kardeşlerini de kuzen olarak çok seviyordu.Kardeşleri de o zamanlar daha küçük oldukları için kardeşlerini kuzen olarak tanıtmışlardı.Çok sevimli,afacan,akıllı bir erkek çocuktu.Her fırsatta kuzen bildiği kardeşleriyle oynamak için kaçıyordu adeta.Evet evet kaçıyordu diyebiliriz.Çünkü bu durumdan rahatsız olan yeni annesi onlarla sık sık görüşmesini istemiyordu oğlunun.Çünkü içinde hep bir korku vardı.Ya bir gün gerçeği öğrenirse ve onları seçerse..Bundan dolayı evlerini dahi taşımışlardı.Genç kadın bu duruma çok üzülse de artık durumu kabullenmişti.Küçük bebeği 14 yaşında genç bir delikanlıydı artık. Her şey yoluna girmişti. Genç erkek ailesini çok seviyordu. Anne babası da oğullarının üzerine titriyordu. Günleri neşe ile geçiyordu.
Bir gün bahçede arkadaşlarıyla sohbet ederken çocuklardan biri ’Sen evlatlıkmışsın, onlar senin gerçek annen baban değilmiş’ diye konuştu. Genç erkek ne yapacağını şaşırdı ve o sözü söyleyen çocuğun yakasına yapıştı.’Ne söylüyorsun sen? Ne saçmalıyorsun?’ diye. Gözü dönmüştü adeta. Arkadaşı ‘ Annene sor o zaman’ diyerek kendini genç erkeğin ellerini arasından kurtarmaya çalışıyordu.
Gözü dönen genç hızlıca eve gitti.’Anne! Anne!’ diye bağırıyordu. Annesi telaşla mutfaktan odaya koştu.’Ne oldu oğlum niye böyle bağırıyorsun, iyi misin?’ diyerek telaşla sordu. Eve bir hışımla gelmişti ama böyle bir soruyu sormaya da cesaret edemedi o an. Cesaretini topladı. Annesine dönerek:
-‘Anne gel şöyle otur’ diyerek yandaki koltuğu gösterdi.
-Kadıncağız telaşlı gözlerle oğluna bakıyordu.
-‘Anne! Sana sormak istediğim bir soru var. Ama doğruyu söyleyeceğine söz ver’ dedi.
Annesinin içi cız etti. Oğlunun ne soracağını tahmin edebiliyordu. Yıllarca saklamıştı oğlundan. O doğurmamıştı ama canından bir parçaydı onun için. Onun üzülmesini istemediği için de eşiyle böyle bir karar almışlardı. Ama sırların elbet bir gün gün yüzüne çıkmak gibi bir özelliği vardı. İşte o gün gelmişti. Oğlunun konuşmasını bekledi içindeki sancıyla.
-Anne dışarıda çocuklar söyledi siz benim gerçek annem babam değilmişsiniz. Bu doğru mu?
Annenin gözlerinden yaşlar boşalıyordu. Konuşamadı bir süre, sadece önüne bakıyordu.
-‘Demek öğrendin. Bizden duy isterdik ama cesaret edemedik. Küçük kalbini kırarsak diye korktuk’ diyebildi.
Genç erkek dudaklarını ısırıyordu, yumruğunu sıkmıştı.’Peki kim?’ diye sordu.Annesi oğlunun gerçek ailem kim? dediğini anladı.’Yarını bekle’ diyebildi.Genç erkeğin dünyası yıkılmıştı.Aslında annesinin ‘Ne münasebet kim uyduruyor böyle saçma şeyleri ‘demesini çok istemişti.O gün akşam geç vakte kadar eve gelmedi.Düşündü,kendini koca dünyada küçük ve yalnız hissetti.’Yalanlarla avutulmuş bir çocukluk ‘dedi içinden.Ağladı. hem de çok. İçi parçalanırcasına.Kendine üzüldü.
Vakit geç olmuştu.Karışık duygularla anne baba bildiği,evi bildiği yere geldi.Odasına girdi.Sabaha kadar düşündü yaşadıklarını.Evden mi gitmeliydi?Anne babası kimdi?Niye evlatlık verilmişti?İstenmeyen çocuk muydu?Sevilmeye layık değil miydi?Kim suçluydu?Suçlu aramalı mıydı?Hayat bundan sonra nasıl devam ederdi?Off!Kafası patlayacaktı düşünmekten.Yarını beklese iyi olacaktı.O ara yine düşüncelere daldı. Sabah olmuştu.Kahvaltı sofrasında derin bir sessizlik hakimdi. Annesi,babası ve genç erkek.Annesi sessizliği bozdu.Canım oğlum birazdan misafirlerimiz gelecek.Tanışmak isteyeceğini umuyorum dedi. Çocuk hiç ses vermedi.’Afiyet olsun’ diyerek masadan kalktı.Odasına gitti.Heyecanlı mıydı?Ailesini merak ediyor muydu?Tüm bu yaşadıklarına inanamıyordu.Rüya olsun çok istiyordu.
Dışarıda bir gürültü mü var?Yok yok birçok insan sesine benziyor.Geldiler mi acaba diye düşünürken annesi kapıyı çaldı.’Oğlum seni bekliyoruz.Misafirlerimiz var’ dedi.Genç erkeğin kalbi yerinden fırlayacak gibiydi.Karışık duygularla yerinden kalktı salona doğru yöneldi.İçeri girdiğinde ne görsün?’Amcası,yengesi ve kuzenleri yan yana oturuyorlar.Yengesi ağlıyor.Annesi yanına yaklaştı oğlunun.Elini omzuna koydu.O da ağlıyordu.’İşte senin asıl annen baban ve kardeşlerin’ dedi. Ve sonra kendilerini tanıttılar.Gerçek annesi bütün olanı biteni anlattı.Şimdiki annesi de onayladı.’Biz seni istemediğimiz için değil, söz vermiş olduğumuz için verdik.Sen bizim de onların da canısın.Biricik oğlumuzsun.Seni çok seviyoruz dediler.
Genç adam gözlerini yüzlerinde gezdirdi. Hepsi de ağlıyordu. Herkes hesap sormasını beklerken o ‘ Tamam ağlamayın artık. Olan olmuş.Hem biliyor musunuz herkes bir aile bile bulamazken benim iki ailem oldu.Üstelik yalnız da değilmişim. Kardeşlerim oldu durup dururken diyerek tebessüm etti.Herkes şaşkın yaşlı gözlerle genç erkeğe bakarken daha çok ağlıyorlardı bu kez.Ayağa kalktılar genç erkeği de aralarına alarak sevinçle kucaklaştılar.Buruk ve sevinç göz yaşlarıydı bu kez gözlerden akan.Oğullarının olgunluğuyla gurur duyuyorlardı.İlk ve son kez o gün konuşuldu her şey. Bir daha da bu konu hiç açılmadı.
EZEL ŞAKAR 11-C
